Domowy styl koreańskiego Patriarchatu Seon - SeongCheol Sunim

Autor: SeongCheol Sunim

tłumaczenie: Michał Bopson Kowalczyk (2018)

Buddyzm koreański oddycha tętniącym życiem dzięki praktyce w domowym stylu Patriarchalnego Seon - Ganhwa Seon. Jest to coś bardzo rzadkiego, czego nie można znaleźć w innych domenach buddyjskich.

Każdego roku w Zakonie Jogye ponad 2000 medytujących mnichów i ponad 100 klasztorów Seon wchodzi w letnie lub zimowe odosobnienie trwające trzy miesiące. Rekolekcje oznaczają, że mnich powstrzymuje się całkowicie od wychodzenia i wchodzenia przez bramy klasztoru Seon i oddaje się intensywnemu praktykowania medytacji (jeongjin lub virya, intensywny wysiłek, gorliwa praktyka). Na czas rekolekcji, praktykujący w świątyni seon powstają z miejsc do spania o 3.00 rano, a nawet wcześniej, o godzinie 2.00. Po wstaniu, na dźwięk bambusowego chukpi (?), zgromadzenie klasztoru Seon gromadzi się i bez słów oddaje cześć Buddzie trzema pokłonami. W klasztorze Seon, z wyjątkiem czasu, w którym zbierają się do jedzenia, czasu gongyang i kiedy pracują razem fizycznie, zgodnie z przepisami każdego klasztoru Seon, poświęcają się wyłącznie gorliwemu dążeniu poprzez siedzenie w medytacji od czasu pobudki do 21.00 lub 22.00, a czasami do 23.00 czyli późnego wieczoru. Czas gorliwej praktyki świątynnego seon różnią się, w zależności od klasztoru. Zwyczaje gorliwa praktyka medytacji w świątyniach seonów jest podzielona na trzy typy:

Pierwsza to normalna gorliwa praktyka. Codzienna gorliwa praktyka polega na medytacji przez osiem lub dziesięć godzin dziennie.

Druga to dodatkowa gorliwa praktyka, która ma pobudzić jeszcze więcej niż codzienna gorliwa praktyka, praktykowana medytacja trwa przez dwanaście, a nawet czternaście godzin dziennie.

Trzecia to skrajnie gorliwa praktyka. Praktykuje się bez snu w dzień i w nocy przez dwadzieścia cztery godziny bądź siedzi w medytacji przez osiemnaście godzin lub dłużej. W większości świątyń seon przez siedem dni całe zgromadzenie praktykuje w ten sposób, a w niektórych klasztorach seon trwa to nawet przez miesiąc.

Oprócz energicznej, gorliwej praktyki, istnieje również jangjwa bulwa (długie siedzenie i bez leżenia), podczas tej praktyki siedzi się w medytacji bez kładzenia się przez określony okres. Trzech miesięcy lub nawet dłużej, a także praktykuje się bezbramną barierę (mumun -gwan), w której jeden mnich gorliwie praktykuje medytację bez wychodzenia przy zamkniętych drzwiach i przebywa samotnie w jednym pokoju. Ta praktyka mumungwan może trwać sześć miesięcy, rok, trzy lata lub nawet sześć lat. Ponadto istnieją formacje bractw (gyeolsa), które przez piętnaście miesięcy lub trzy lata, w zgromadzeniu mają zakaz przekraczania bramy klasztornej, a gorliwie praktykują przez określony czas w klasztorze Seon.

Kiedy rekolekcje się kończą, mnisi Seon odchodzą na manhaeng (różne praktyki dodatkowe). Ci mnisi Seon są nazywani mnichami unsu (chmurami i wodą) w tym sensie, że są praktykującymi mnichami, którzy dryfują jak chmury i woda rzeczna. Powodem odejścia do manhaeng jest to, że widzą oni w życiu konkretny stan, który jest spowodowany gorliwą praktyką medytacji podczas okresu odosobnienia. Otrzymują również sprawdzenie stanu swojej praktyki lub własnego oświecenia od bystrookich mistrzów, których szukają. Manaeng jest także praktyką poszukiwania Drogi, ponieważ konsekwentnie utrzymuje się hwadu w różnych aspektach życia. Ponownie, niektórzy medytujący mnisi również prowadzą gorliwą praktykę w klasztornym odosobnieniu, które nie stanowi części okresu odosobnienie monastycznego, ale trwa nawet w okresie wolności wraz z praktyką w klasztorze Seon.

W każdej z zacisznych i dziewiczych gór Korei znajdują się świątynie seon i małe pustelnie. W takich miejscach gromadzą się mnisi medytujący unsu, którzy próbują oświecić wieczną ciemność, wchodząc w samādhi o jednoznacznie siedząc w medytacji i nie poruszając się w najmniejszym stopniu z ich hwadu. Również wielu świeckich buddystów trzyma swoje hwadu i gorliwie praktykuje medytację Seon w salach seon w centrach miast, starając się oświetlić ich własną naturę umysłu.