Bodhisattwa Vajrapani jako Zeus (lub Herakles) / Gandhara

Ciekawostka taka. Buddyzm na przestrzeni dziejów chętnie adoptował lokalne kulty miejsc, do których docierał.

Na obrazku Buddzie towarzyszy jako obrońca bodhisattwa Vajrapani w formie wg jednych źródeł Heraklesa, wg innych samego gromowładnego Zeusa z piorunem w ręku. Płaskorzeźba pochodzi z królestwa Gandhary, w którym wykształcił się charakterystyczny styl rzeźby sakralnej zawierający widoczne wpływy kultury hellenistycznej.

Swoją drogą ciekawe, jakby mogły wyglądać adaptacje do panteonu bodhisattwów i strażników Dharmy postaci bóstw słowiańskich (Perun - Vajrapani, z racji kontaktów z piorunem ?) albo postaci chrześcijańskich (analogia Matki Boskiej z Guan Yin / Kanon oczywista, Bóg, Jahwe z kolei utożsamiany jest jako Siakra w mahajanistycznej kosmologii, ale ciekawe co z różnymi prorokami, świętymi czy aniołami). Wyobraźnia może rozwinąć skrzydła.

Moment pojawienia się Guanyin (VI-VII w. n.e.) w buddyjskiej ikonografii w Chinach zbiega się w czasie z przybyciem nestorian, powstała hipoteza, że do upowszechnienia się żeńskich przedstawień Awalokiteśwary w Państwie Środka przyczynił się rozpowszechniany przez nestorian kult właśnie Marii, matki Jezusa.

Pewne natomiast jest to, że w epoce Edo japońscy chrześcijanie (Kakure Kirishitans), praktykujący w ukryciu, czcili przedstawienia Matki Boskiej wystylizowane na Kannon (czyli żeńską formę Awalokiteśwary); stały się na tyle powszechne, że określano je jako "Maria Kannon". Modlitwy natomiast odmawiano na kształt śpiewów buddyjskich, zachowując w nich wiele słów w brzmieniu łacińskim, portugalskim czy hiszpańskim (jak robiono to z mantrami czy dharani).

więcej na:

https://en.wikipedia.org/wiki/Kakure_Kirishitan?wprov=sfla1

powyższe fragmenty wypowiedzi pochodzą z grupy Buddyzm Zen/Chan/Seon/Thien na facebooku