Dochodzimy teraz do roku Parinibbany Mistrza. Błogosławiony spędził porę deszczową w wiosce Beluva, [42] niedaleko Vesali, a kiedy odosobnienie dobiegło końca, opuścił to miejsce i idąc drogą, którą przyszedł, wrócił etapami do Savatthi i dotarł do klasztoru Gaj Jeta .

Tam Starszy Sariputta, Marszałek Prawa, złożył hołd Błogosławionemu i udał się do jego dziennej kwatery. Kiedy jego właśni uczniowie pozdrowili go i odeszli, zamiecił to miejsce i rozłożył swoją skórzaną matę. Następnie, opłukawszy stopy, usiadł ze skrzyżowanymi nogami i wszedł w stan Owocu Stanu Arahata.

W określonym przez niego czasie wstał z medytacji i przyszła mu do głowy taka myśl: „Czy Oświeceni mają swoje ostateczne odejście jako pierwsi, czy główni uczniowie?” I zobaczył, że to główni uczniowie odchodzą pierwsi. Następnie zastanowił się nad swoją własną siłą życiową i zobaczył, że jej pozostałości utrzymają go tylko przez kolejny tydzień.

Następnie zastanowił się: „Gdzie umrę po raz ostatni?” I pomyślał: „Rahula w końcu odszedł pośród bóstw Trzydziestu Trzech i Starszego Kondañña Wiedzącego nad jeziorem Chaddanta. [43] Gdzie zatem będzie moje miejsce?”

Myśląc o tym wielokrotnie, przypomniał sobie swoją matkę i przyszła mu do głowy myśl: „Chociaż jest matką siedmiu arahatów [44], nie ma wiary w Buddę, Dhammę i Sanghę. Czy ma sprzyjające warunki aby zdobyć tę wiarę, czy też nie?”

Badając sprawę, dostrzegł, że miała sprzyjające warunki dla intuicji ścieżki (abhisamaya) wejścia w strumień. Potem zadał sobie pytanie: „Dzięki czyjej instrukcji może ona pozyskać penetrację prawdy?”

I zobaczył, że nie dzięki czyimś instrukcjom, ale tylko dzięki swoim własnym pouczeniom w Dhammie, mogło to nastąpić. I po tym pojawiła się myśl: „Jeśli pozostanę teraz obojętny, ludzie powiedzą: 'Sariputta pomagał tak wielu innym; wiele dewów osiągnęło stan arahata, a jeszcze więcej z nich przeniknęło do pierwszych trzech Ścieżek; i przy innych okazjach było wielu, którzy osiągnęli wejście w strumień, i były tam tysiące rodzin, które odrodziły się w niebiańskich światach po tym, jak Starszy zainspirował je radosnym zaufaniem do Trzech Klejnotów. Jednak mimo to nie może usunąć błędnych poglądów własnej matki? Tak ludzie mogą o mnie mówić. Dlatego uwolnię moją matkę od jej błędnych poglądów i zakończę swoje ostateczne odejście w tej samej komnacie gdzie ja się urodziłam."

Podjąwszy tę decyzję, pomyślał: „Właśnie tego dnia poproszę Mistrza o pozwolenie, a potem udam się do Nalaki”. I przywoławszy starszego Cundę, który był jego pomocnikiem, powiedział: „Przyjacielu Cunda, proszę poproś naszą grupę pięciuset mnichów o zabranie ich misek i szat, gdyż pragnę udać się do Nalaki”. A starszy Cunda zrobił, co mu kazano.

Mnisi uporządkowali swoje kwatery, zabrali swoje miski i szaty i stanęli przed Starszym Sariputtą. On ze swojej strony uporządkował swoją kwaterę mieszkalną i zamiecił miejsce, w którym zwykle spędzał dzień. Następnie, stojąc przy bramie, spojrzał na to miejsce, myśląc: „To jest mój ostatni widok. Nie będzie już powrotu”.

Sprawdź również nasz kurs buddyjski Vidya, program jest wzorowany na studiach jakie przechodzą ochotnicy na przyszłych mnichów. Informacje dotyczące buddyzmu są uniwersalne dla każdej tradycji i dotykają samego rdzenia.

Kurs buddyjski Vidya cz.1

Następnie wraz z pięcioma setkami mnichów udał się do Błogosławionego, pozdrowił go i przemówił: „O Panie, Błogosławiony pozwól, niech Wywyższony zezwoli: nadszedł czas mego ostatecznego odejścia, porzuciłem siły życiowe.

Panie świata, o największy mędrcze!

Z życia wkrótce zostanę uwolniony.

Nie będzie więcej odchodzenia i przychodzenia;

To ostatni raz, kiedy Cię czczę.

Krótkie jest życie, które mi teraz pozostaje;

Ale siedem dni od teraz, a porzucę

To ciało w dół, zrzucając ciężar.

Daj to, o Mistrzu! Daj pozwolenie, Panie!

W końcu nadszedł dla mnie czas Nibbany,

Zrezygnowałem teraz z chęci życia”.

Otóż, mówi tekst, gdyby Oświecony odpowiedział: „Możesz mieć swoje ostateczne odejście”, wyznawcy wrogich sekt powiedzieliby, że przemawia on wychwalając śmierć; a gdyby odpowiedział: „Nie pozwól, aby to było twoje ostateczne odejście”, powiedzieliby, że wychwala kontynuację kręgu istnienia. Dlatego Błogosławiony nie mówił w żaden sposób, ale zapytał: „Gdzie nastąpi twoje ostateczne odejście?”

Czcigodny Sariputta odpowiedział: „W kraju Magadha, w wiosce zwanej Nalaka, tam w komnacie moich narodzin ostatecznie umrę”.

Wtedy Błogosławiony powiedział: „Sariputto, zrób to, co uznasz za stosowne. Ale teraz twoi starsi i młodsi bracia w Sandze nie będą już mieli szansy zobaczyć mnicha takiego jak ty. Daj im jeszcze raz dyskurs o Dhammie”.

Następnie wielki Starszy wygłosił dyskurs, pokazując całe swoje schodzenie do ziemskiej prawdy, wznosząc się ponownie i ponownie schodząc, objaśniał Dhammę bezpośrednio i za pomocą symboli. A kiedy skończył swój dyskurs, złożył hołd u stóp Mistrza. obejmując jego nogi, powiedział: „Aby móc wielbić te stopy, spełniłem Doskonałość przez eon i sto tysięcy kalp. Życzenie mojego serca zostało spełnione. Odtąd nie będzie więcej kontaktu ani spotkania; teraz odcięte jest to intymne połączenie. Miasto Nibbany, niestarzejące się, nieśmiertelne, spokojne, błogie, łagodzące ciepło i bezpieczne, do którego wkroczyło wiele setek tysięcy Buddów — ja też teraz do niego wkroczę.

„Jeżeli nie spodobało Ci się jakieś moje słowo lub czyn, o Panie, niech Błogosławiony mi wybaczy! Czas już iść”.

Już raz Budda odpowiedział na to, kiedy powiedział: „Nie ma nic, czy to w czynach, czy w słowach, z czego miałbym ci robić wyrzuty, Sariputto. Albowiem jesteś uczony, Sariputto, o wielkiej mądrości, szerokiej i jasnej. Błoskotliwa i przenikliwa jest twa mądrość”[45].

Więc teraz odpowiedział w ten sam sposób: „Wybaczam ci, Sariputto” – powiedział. „Ale nie było ani jednego twojego słowa ani czynu, który by mi się nie podobał. Zrób teraz, Sariputto, to, co uznasz za stosowne”.

Widzimy z tego, że w tych nielicznych przypadkach, kiedy Mistrz zdawał się czynić wyrzuty swemu Głównemu Uczniowi, nie chodziło o to, że był z niego niezadowolony w jakikolwiek sposób, ale raczej o to, że wskazywał na inne podejście do sytuacji, inny sposób patrzenia na problem.

Natychmiast po tym, jak mistrz dał pozwolenie i Czcigodny Sariputta wstał od złożenia hołdu u jego stóp, Wielka Ziemia krzyknęła i jednym wielkim drżeniem zatrzęsła się aż do swoich wodnych granic. To było tak, jakby Wielka Ziemia chciała powiedzieć: „Chociaż noszę te opasające pasma górskie z Górą Meru, otaczającymi je ścianami górskimi (cakkavala) i Himavantem, nie mogę utrzymać w tym dniu tak ogromnego nagromadzenia cnót!” I potężny grzmot rozdarł niebiosa, pojawiła się ogromna chmura i lunął ulewny deszcz.

Wtedy Błogosławiony pomyślał: „Teraz pozwolę Marszałkowi Prawa odejść”. i wstał z siedziby Prawa, udał się do swojej Perfumowanej Sali i tam stanął na Klejnotowej Płycie. Czcigodny Sariputta trzykrotnie okrążył salę, trzymając ją po swojej prawej stronie, i oddał cześć w czterech miejscach. I ta myśl była w jego umyśle: „Eon i sto tysięcy kalp temu, kiedy upadłem do stóp Buddy Anomadassi i pragnąłem cię zobaczyć. To pragnienie zostało zrealizowane i zobaczyłem cię. Przy pierwszym spotkaniu, było to moje pierwsze spojrzenie na ciebie, teraz jest to moje ostatnie i nie będzie ich w przyszłości”. I z podniesionymi rękami złożonymi w geście pozdrowienia odszedł, idąc tyłem, aż Zrealizowany zniknął z pola widzenia. I znowu Wielka Ziemia, nie mogąc tego znieść, zadrżała aż do swoich wodnych granic.

Wtedy Błogosławiony zwrócił się do mnichów, którzy go otaczali. „Idźcie, mnisi”, powiedział. – Towarzysz swojemu starszemu bratu. Na te słowa wszystkie cztery zgromadzenia wielbicieli naraz opuściły Gaj Jeta, pozostawiając tam samego Błogosławionego. Również mieszkańcy Savatthi, usłyszawszy tę wiadomość, wyszli z miasta w niekończącym się strumieniu, niosąc w dłoniach kadzidło i kwiaty; i z mokrymi włosami (znak żałoby) szli za Starcem lamentując i płacząc.

Czcigodny Sariputta następnie upomniał tłum, mówiąc: „To jest droga, której nikt nie może ominąć” i poprosił ich o powrót. A do mnichów, którzy mu towarzyszyli, powiedział: „Możecie już zawrócić! Nie zaniedbujcie Mistrza!”

W ten sposób zmusił ich do powrotu i tylko z własną grupą uczniów kontynuował swoją drogę. Mimo to niektórzy ludzie szli za nim, lamentując. „Dawniej nasz Czcigodny wyruszał w podróże i wracał. Ale to jest podróż bez powrotu!” Do nich Starszy powiedział: „Bądźcie uważni, przyjaciele! Takiej natury są wszystkie rzeczy, które są ukształtowane i uwarunkowane!” I sprawił, że zawrócili.

Podczas swojej podróży Czcigodny Sariputta spędzał jedną noc gdziekolwiek się zatrzymał i w ten sposób przez tydzień obdarzył wielu ludzi ostatnim widokiem. Docierając wieczorem do wioski Nalaka, zatrzymał się w pobliżu drzewa banianowego przy bramie wioski. Zdarzyło się, że w tym czasie bratanek starszego, imieniem Uparevata, wyszedł poza wioskę i tam zobaczył Czcigodnego Sariputtę. Zbliżył się do starszego, pozdrowił go i stanął blisko.

Starszy zapytał go: „Czy twoja ciocia jest w domu?” – Tak, czcigodny panie – odpowiedział. „Więc idźcie i ogłoście nasze przybycie” – powiedział Starszy. „A jeśli zapyta, dlaczego przyjechałem, powiedz jej, że zostanę w wiosce jeden dzień i poproś ją, aby przygotowała moją komnatę narodzin i zapewniła zakwaterowanie dla pięciuset mnichów”.

Uparevata udał się do swojej ciotki i powiedział: „Przyszedł mój wujek”.

"Gdzie on teraz jest?" zapytała.

„W bramie wsi”.

– Czy jest sam, czy ktoś jeszcze z nim poszedł?

„Przybył z pięcioma setkami mnichów”.

A kiedy go zapytała: „Dlaczego przyszedł?” przekazał jej wiadomość, którą powierzył mu starszy. Potem pomyślała: „Dlaczego on prosi mnie o zakwaterowanie dla tak wielu? Czy będąc mnichem w młodości, chce być znowu świeckim na starość?” Ale zorganizowała izbę narodzin dla Starszego i kwatery dla mnichów, kazała zapalić pochodnie i posłała po Starszego.

Czcigodny Sariputta w towarzystwie mnichów wszedł na taras domu i wszedł do swojej komnaty narodzin. Usiadłszy, poprosił mnichów, aby udali się do swoich kwater. Ledwo wyszli, gdy na Starszego spadła poważna choroba, czerwonka, i poczuł silne bóle. Kiedy wnoszono jedno wiadro, wynoszono drugie. Braminka pomyślała: „Wiadomości o moim synu nie są dobre” i stała wsparta o drzwi swojego pokoju.

I wtedy stało się, jak mówi nam tekst, że Czterech Wielkich Boskich Królów zadało sobie pytanie: „Gdzie on może teraz mieszkać, Marszałek Prawa?” I spostrzegli, że był w Nalace, w swojej komnacie narodzin, leżąc na łożu swojego ostatecznego odejścia. „Chodźmy zobaczyć go po raz ostatni” – powiedzieli.

Kiedy dotarli do komory narodzin, pozdrowili Starszego i pozostali w pozycji stojącej.

"Kim jesteście?" zapytał Starszy.

„Jesteśmy Wielkimi Boskimi Królami, czcigodny panie”.

„Dlaczego przyszliście?”

„Chcemy towarzyszyć ci podczas twojej choroby”.

"Niech będzie!" powiedział Czcigodny Sariputta. – Jest tu pomocnik. Możecie odejść.

Kiedy odeszli, w ten sam sposób przybył Sakka, król bogów, a po nim Maha Brahma, i wszystkich z nich starszy odprawił w ten sam sposób.

Braminka, widząc przychodzenie i odchodzenie tych bóstw, zadała sobie pytanie: "Kim one mogły być, które przyszły i złożyły hołd mojemu synowi, a potem odeszły?" Podeszła do drzwi pokoju Starszego i poprosiła Czcigodnego Cundę o wieści o stanie Starszego. Cunda przekazał pytanie Starszemu, mówiąc mu: „Wielki Upasika (świecki wielbiciel) przybył”.

Czcigodny Sariputta zapytał ją: „Dlaczego przyszłaś o tej niezwykłej godzinie?”

– Do zobaczenia, kochanie – odpowiedziała. „Powiedz mi, kim byli ci, którzy przyszli pierwsi?”

„Czterech Wielkich Boskich Królów, upasika”.

— Czy więc jesteś większy od nich? zapytała.

„Są jak słudzy świątynni” — powiedział Starszy. „Odkąd nasz Mistrz się odrodził, stoją na straży z mieczami w dłoniach”.

„Po ich odejściu, kto wtedy przyszedł, kochanie?”

„To był Sakka, król bogów”.

"Czy jesteś większy niż król bogów, kochanie?"

"Są jak nowicjusz, który nosi rzeczy mnicha," odpowiedział Sariputta. „Kiedy nasz Mistrz powrócił z nieba Trzydziestu Trzech (Tavatimsa), Sakka wziął swoją miskę i szatę i zstąpił razem z nim na ziemię”.

„A kiedy Sakka odszedł, kto przyszedł za nim, wypełniając pokój swoim blaskiem?”

„Upasiko, to był twój własny Pan i Mistrz, Wielki Brahma”.

„Więc czy jesteś większy, mój synu, nawet niż mój Pan, Wielki Brahma?”

„Tak, Upasiko. Mówi się, że w dniu narodzin naszego Mistrza czterech Wielkich Brahmów otrzymało Wielką Istotę w złotej sieci”.

Słysząc to bramińska dama pomyślała: "Jeśli moc mojego syna jest taka jak ta, jaka musi być majestatyczna moc Mistrza i Pana mojego syna?" I kiedy tak myślała, nagle zrodził się w niej pięciokrotny zachwyt, który zalał całe jej ciało.

Starszy pomyślał: „W mojej matce narodził się zachwyt i radość. Nadszedł czas, aby głosić jej Dhammę”. Powiedział: „O czym myślałaś, upasika?”

„Myślałam”, odpowiedziała, „jeśli mój syn ma taką cnotę, jaka musi być cnota jego Mistrza?”

Czcigodny Sariputta odpowiedział: „W momencie narodzin mojego Mistrza, w chwili jego Wielkiego Wyrzeczenia się (życia doczesnego), w momencie osiągnięcia przez niego Oświecenia i pierwszego obrotu Kołem Dhammy – przy wszystkich tych okazjach dziesięć tysięcy światów trzęsło się. Nie ma nikogo, kto dorównuje mu cnotą, koncentracją, mądrością, wyzwoleniem oraz wiedzą i wizją wyzwolenia. Następnie szczegółowo wyjaśnił jej słowa hołdu: "Taki jest ten Błogosławiony..." (Iti pi so Bhagava...). W ten sposób dał jej wykład Dhammy, opierając go na cnotach Buddy.

Kiedy przemówienie Dhammy wygłoszone przez jej ukochanego syna dobiegło końca, bramińska dama była mocno ugruntowana w Owocu wejścia w strumień i powiedziała: „Och, moja droga Upatisso, dlaczego tak postępowałeś? Dlaczego przez te wszystkie lata nie dałeś mi tej ambrozji (wiedzy o Nieśmiertelnym)?”

Starszy pomyślał: „Teraz dałem mojej matce, bramince Rupa-Sari, opłatę za wychowanie. To powinno wystarczyć”. i odprawił ją słowami: „Możesz już iść, upasika”.

Kiedy odeszła, zapytał: „Która jest teraz godzina, Cunda?”

– Czcigodny panie, jest wczesny świt.

A Starszy powiedział: „Niech zgromadzi się społeczność mnichów”.

Kiedy mnisi się zebrali, powiedział do Cundy: „Podnieś mnie do pozycji siedzącej, Cunda”. I Cunda to zrobił.

Wtedy Starszy przemówił do mnichów, mówiąc: „Przez czterdzieści cztery lata żyłem i podróżowałem z wami, moi bracia. Jeśli jakiś mój czyn lub słowo było dla was nieprzyjemne, wybaczcie mi, bracia”.

A oni odpowiedzieli: „Czcigodny panie, nigdy nie spłynęło od ciebie żadne niezadowolenie na nas, którzy nierozerwalnie podążaliśmy za tobą jak twój cień. Ale ty, czcigodny panie, udziel nam przebaczenia!”

Następnie Starszy owinął się swoją obszerną szatą, zakrył twarz i położył się na prawym boku. Następnie, tak jak Mistrz miał to zrobić w swojej Maha Parinibbanie, wszedł w dziewięć kolejnych etapów medytacji, w kolejności do przodu i do tyłu, i zaczynając ponownie od pierwszego wchłonięcia, poprowadził swoją medytację do czwartego wchłonięcia. I w chwili po tym, jak w nią wszedł, gdy nad horyzontem pojawił się grzebień wschodzącego słońca, całkowicie odszedł w element Nibbany, który nie ma żadnych pozostałości po przywiązaniu.

A był to dzień pełni księżyca w miesiącu Kattika, który według kalendarza słonecznego przypada między październikiem a listopadem.

Braminka w swoim pokoju myślała: "Jak się ma mój syn? on nic nie mówi." Wstała i wchodząc do pokoju Starszego masowała mu nogi. Potem, widząc, że umarł, upadła mu do nóg, głośno lamentując; „O mój drogi synu! Przedtem nie znaliśmy twojej cnoty. Z tego powodu nie dostąpiliśmy tego szczęścia, aby zasiąść w tym domu i nakarmić wielu setek mnichów! szczęście, że zbudował wiele klasztorów!” I lamentowała tak aż do wschodu słońca.

Gdy tylko wzeszło słońce, posłała po złotników, kazała otworzyć skarbiec i zważyć garnki pełne złota na dużej wadze. Następnie przekazała złoto złotnikom z poleceniem wykonania ozdób pogrzebowych. Wzniesiono kolumny i łuki, a w centrum wsi upasika kazała zbudować pawilon z drewna twardzielowego. Pośrodku pawilonu wzniesiono dużą, dwuspadową konstrukcję, otoczoną murem parapetowym ze złotych łuków i kolumn. Następnie rozpoczęli świętą ceremonię, w której mieszali się ludzie i bóstwa.

Po tym, jak wielkie zgromadzenie ludzi odprawiło święte obrzędy przez cały tydzień, ułożyli stos z wielu rodzajów pachnącego drewna. Umieścili ciało Czcigodnego Sariputty na stosie i rozpalili drewno wiązkami korzeni Usira. Przez całą noc kremacji zgromadzeni słuchali kazań na temat Dhammy. Następnie Starszy Anuruddha ugasił płomienie stosu pachnącą wodą. Starszy Cunda zebrał relikwie i umieścił je w tkaninie.

Wtedy Starszy Cunda pomyślał: „Nie mogę tu dłużej zostać. Muszę powiedzieć W pełni Oświeconemu o ostatecznym odejściu mojego starszego brata, Czcigodnego Sariputty, Marszałka Prawa”. Wziął więc tkaninę z relikwiami, miskę jałmużną i szaty Czcigodnego Sariputty i udał się do Savatthi, spędzając tylko jedną noc na każdym etapie podróży.

Są to wydarzenia przedstawione w Komentarzu do Cunda Sutty Satipatthana Samyutta, z dodatkami z równoległej wersji w Komentarzu do Maha-parinibbana Sutta. Narracja jest podjęta w Cunda Sutta, która następuje.

Przypisy

42. Patrz Maha-parinibbana Sutta, rozdz. II (Ostatnie dni Buddy, koło nr 67/69, s. 26). Podczas pobytu w Beluvie Mistrz poważnie zachorował.

43. W Himalajach.

44. Sam Sariputta i jego młodsi bracia i siostry.

45. Vangisa Samy., nr 7.

źródło: https://www.accesstoinsight.org/lib/authors/nyanaponika/wheel090.html

Publisher's note

The Buddhist Publication Society is an approved charity dedicated to making known the Teaching of the Buddha, which has a vital message for people of all creeds.

Founded in 1958, the BPS has published a wide variety of books and booklets covering a great range of topics. Its publications include accurate annotated translations of the Buddha's discourses, standard reference works, as well as original contemporary expositions of Buddhist thought and practice. These works present Buddhism as it truly is — a dynamic force which has influenced receptive minds for the past 2500 years and is still as relevant today as it was when it first arose.

Buddhist Publication Society P.O. Box 61 54, Sangharaja Mawatha Kandy, Sri Lanka

©1987 Buddhist Publication Society. You may copy, reformat, reprint, republish, and redistribute this work in any medium whatsoever, provided that: (1) you only make such copies, etc. available free of charge and, in the case of reprinting, only in quantities of no more than 50 copies; (2) you clearly indicate that any derivatives of this work (including translations) are derived from this source document; and (3) you include the full text of this license in any copies or derivatives of this work. Otherwise, all rights reserved. Documents linked from this page may be subject to other restrictions. The Wheel Publication No. 90/92 (Kandy: Buddhist Publication Society, 1987). Transcribed from the print edition in 1994 by W.D. Savage under the auspices of the DharmaNet Dharma Book Transcription Project, with the kind permission of the Buddhist Publication Society. HTML formatting by Jill H. Button. Last revised for Access to Insight on 30 November 2013.

How to cite this document (a suggested style): "The Life of Sariputta", compiled and translated from the Pali texts by Nyanaponika Thera. Access to Insight (BCBS Edition), 30 November 2013, http://www.accesstoinsight.org/lib/authors/nyanaponika/wheel090.html .

Życie Sariputty (Część 3.1)

Część III Drugi brzeg

Ostatni spłacony dług (3.1)

Przypisy

Powiązane posty