Było to w dzielnicu Jetavana, w której rezydował Budda. Niektórzy mężczyźni będący w grupie, rozmawiali o szlachetnych cechach Starszego Sariputty. „Tak wielką cierpliwość ma nasz szlachetny Starszy”, mówią, „że nawet gdy ludzie go znieważają i biją, nie odczuwa ani śladu gniewu”.

„Kim jest ten, który nigdy się nie złości?” Pytanie takie padło od bramina, posiadacza fałszywych poglądów. A kiedy mówią mu: „To nasz Starszy, Sariputta”, odpowiada: „Musi być tak, że nikt go nigdy nie sprowokował”.

- To nie jest tak Braminie – odpowiadają.

- No to sprowokuję go do gniewu.

- Sprowokuj go do gniewu, jeśli potrafisz!

- Zostawcie to mnie - mówi bramin. – Już wiem, co mu zrobię.

Czcigodny Sariputta wkracza do miasta w po swoją kolej podczas zbierania jałmużny. Zbliżając się do niego od tyłu, bramin uderza go potężnym ciosem w plecy. "Co to było?" mówi Czcigodny Sariputta; i nawet nie odwracając się, by spojrzeć, kontynuuje swoją drogę.

Ogień wyrzutów sumienia podskakuje w każdej części ciała bramina. Padając do stóp Starszego, błaga o przebaczenie.

- Po co to zrobiłeś? — pyta Starszy łagodnie.

- Aby sprawdzić twoją cierpliwość, uderzyłem cię - odpowiada pokutujący bramin. – Najszczerzej, przepraszam.

"Wielebny panie," mówi bramin, "jeśli zechcesz mi wybaczyć, proszę, odtąd jedz tylko w moim domu." Tymi słowami bierze od Starszego jałmużnę, którą Starszy chętnie oddaje, i prowadząc go do swego domu podaje mu jedzenie.

Ale ci, którzy widzieli atak, są wściekli. Zbierają się w domu bramina, uzbrojeni w kije i kamienie, aby go zabić. Kiedy pojawia się Czcigodny Sariputta w towarzystwie bramina niosącego jego miskę, wołają: "Panie, wielebny, rozkaż temu braminowi zawrócić!"

„Dlaczego świeccy uczniowie?” pyta Starszy, a oni odpowiadają: „Ten człowiek uderzył ciebie. Damy mu to, na co zasłużył!”

- Ale co masz na myśli? Czy to ciebie, czy mnie uderzył?

– Ciebie, wielebny panie.

„Cóż, jeśli to mnie uderzył, błagał o wybaczenie, a ja mu je dałem. Idźcie swoją drogą”. I tak, odprawiając ludzi i pozwalając braminowi na powrót, wielki Starszy spokojnie udaje się do klasztoru.

Incydent ten, odnotowany w Komentarzu do Dhammapady, był okazją do wygłoszenia przez Buddę wersetów 389 i 390 Dhammapady, które należą do tych, które podają definicję Buddy dotyczącą tego, co stanowi bramina, to znaczy prawość postępowania, a nie urodzenie lub stopień.

Niech nikt nie uderza bramina;

Niech żaden bramin nie odpowie ciosem.

Hańba temu, kto uderza bramina!

Więcej wstydu dla bramina, który odwzajemnia cios!

Niemała jest korzyść dla bramina

Kto powstrzymuje swój umysł od tego, co drogie;

Tak szybko, jak słabnie wola ranienia

Tak szybko zmniejsza się cierpienie.

— Dhammapada, w. 389, 390

Pokora Czcigodnego Sariputty była tak wielka jak jego cierpliwość. Był gotów przyjąć od każdego napomnienie, nie tylko z uległością, ale i z wdzięcznością. W Komentarzu do Devaputta Samyutta, Susima Sutta, jest powiedziane, że pewnego razu, przez chwilowe zaniedbanie, róg materiału Starszego zwisał, a siedmioletni nowicjusz, widząc to, zwrócił mu uwagę. Czcigodny Sariputta natychmiast odsunął się na bok i ułożył szatę we właściwy, równie okrągły sposób. Następnie stanął przed nowicjuszem ze złożonymi rękoma, mówiąc: „Teraz jest dobrze, nauczycielu!”[37].

Jest wzmianka o tym incydencie w Pytaniach Milindy, gdzie te wersety są przypisane Czcigodnemu Sariputcie:

„Ten, kto właśnie dzisiaj, w wieku siedmiu lat, wyszedł —

Jeśli powinien mnie przyjąć, przyjmuję to z (pochyloną) głową.

Na jego widok okazuję mu żarliwą gorliwość i szacunek.

Z całym szacunkiem, abym raz po raz stawiał go na miejscu nauczyciela!”

Pewnego razu Budda łagodnie zganił Sariputtę za to, że nie posunął się wystarczająco daleko w swoich naukach. Kiedy bramin Dhananjani leżał na łożu śmierci, odwiedził go Czcigodny Sariputta. Starszy, myśląc, że bramini są nastawieni na świat Brahmy (lub „zjednoczenie z Brahmą”), nauczył umierającego człowieka drogi do niego poprzez Brahma-vihary. Mówi się, że w rezultacie bramin faktycznie odrodził się tam.

Kiedy Czcigodny Sariputta wrócił z wizyty, Mistrz zapytał go: „Dlaczego, Sariputto, skoro było więcej do zrobienia, skierowałeś myśli bramina Dhananjaniego na niższy świat Brahmy, a potem wstałeś ze swojego miejsca i zostawiłeś go? " Czcigodny Sariputta odpowiedział: "Pomyślałem: 'Ci bramini są nastawieni na świat Brahmy. Czy nie powinienem pokazać braminowi Dhananjani drogi do zjednoczenia z Brahmą?'

„Bramin Dhananjani umarł, Sariputto”, powiedział Budda, „i odrodził się w świecie Brahmy”.

Ta historia, która znajduje się w Dhanañjani Sutta Majjhima Nikaya (97), jest interesująca jako ilustracja niepożądanego odradzania się w niższym świecie Brahmy dla kogoś, kto jest w stanie całkowicie zakończyć odradzanie się. O ile bowiem sam Budda czasami wskazywał tylko drogę do Brahmy, jak na przykład w Tevijja Sutta, o tyle wydaje się prawdopodobne, że w przypadku Dhananjaniego Mistrz dostrzegł, że nadaje się on do otrzymania wyższej nauki, podczas gdy Czcigodny Sariputta, pozbawiony zdolność poznania serc innych (lokiya-abhiñña), nie był w stanie dostrzec tego faktu. W rezultacie Dhananjani spędzi nieobliczalny okres w świecie Brahmy i będzie musiał ponownie narodzić się jako człowiek, zanim będzie mógł osiągnąć cel.

Czcigodny Sariputta otrzymał kolejną łagodną naganę, gdy zapytawszy Buddę, dlaczego sasana niektórych buddów z przeszłości nie trwała zbyt długo, a Budda odpowiedział, że dzieje się tak dlatego, że ci Oświeceni nie nauczali zbyt wiele Dhamma, nie ustanowił przepisów dla uczniów ani nie ustanowił recytacji Patimokkha, Sariputta powiedział, że nadszedł czas, aby Błogosławiony ogłosił przepisy i recytował Patimokkha, aby Święte Życie mogło trwać długi okres. Budda powiedział: „Niech tak będzie, Sariputto! Sam Tathagata będzie wiedział, kiedy na to czas. Mistrz nie ustanowi przepisów dla uczniów ani nie będzie recytował Patimokkha, dopóki w Sandze nie pojawią się oznaki zepsucia”.

Troska ucznia, aby Sasana trwała tak długo, jak to możliwe, jest charakterystyczna dla Sariputty; równie charakterystyczne dla Buddy było to, że nie chciał ustanowić przepisów, dopóki nie było to absolutnie konieczne. Następnie wyjaśnił, że w tamtym czasie najmniej zaawansowanym członkiem Sanghi był Sotapanna (być może fakt, o którym Czcigodny Sariputta nie był świadomy), a zatem nie było jeszcze konieczne ustanowienie zasad życia mnicha .

Catuma Sutta [39] odnotowuje inną sytuację, kiedy wielki Starszy został upomniany przez Mistrza. Duża liczba mnichów, nowo wyświęconych, jak mówi nam Komentarz, przez Czcigodnego Sariputtę i Maha Moggallanę, przybyła z tym ostatnim, aby po raz pierwszy złożyć hołd Buddzie. Po przybyciu przydzielono im kwatery i zaczęli rozmawiać z mnichami rezydentami Catumy. Słysząc hałas, Budda wezwał mieszkających tam mnichów, aby zapytali ich o to i powiedziano mu, że zamieszanie wywołali nowi przybysze. Tekst nie mówi, że odwiedzający mnisi byli wtedy obecni, ale musieli być, ponieważ Budda zwrócił się do nich słowami: „Odejdźcie, mnisi, odprawiam was. Nie powinniście ze mną przebywać”.

Nowo wyświęceni mnisi odeszli, ale kilka osób interweniowało w ich imieniu i pozwolono im wrócić.

Budda powiedział wtedy do Czcigodnego Sariputty: „Co myślałeś, Sariputto, kiedy odprawiłem tę grupę mnichów?”

Czcigodny Sariputta odpowiedział: „Pomyślałem: 'Błogosławiony pragnie pozostać obojętnym i przebywać w stanie szczęśliwości tu i teraz; tak więc my również pozostańmy obojętni i przebywajmy w stanie szczęśliwości tu i teraz. "

„Pilnuj się, Sariputto! Nie pozwól, by kiedykolwiek ponownie pojawiła się w tobie taka myśl!” Budda powiedział. Następnie zwracając się do Maha Moggallany, zadał to samo pytanie.

"Kiedy Błogosławiony odprawił tych mnichów," odpowiedział Maha Moggallana, "pomyślałem: 'Błogosławiony pragnie pozostać obojętnym i przebywać w stanie szczęścia tu i teraz. Wtedy ja i Czcigodny Sariputta powinniśmy teraz zaopiekować się wspólnota mnichów”.

„Dobrze powiedziane, Moggallano, dobrze powiedziane!” powiedział Mistrz. „To ja, Sariputta lub Moggallana powinienem opiekować się wspólnotą mnichów”.

W opisie Sutty brakuje pewnych szczegółów, które postawiłyby tę historię we właściwym świetle, niezbędnym do zrozumienia wszystkich jej implikacji, ale możliwe jest, że skoro zwolnieni mnisi byli uczniami Sariputty i Maha Moggallany, Starszy chciał okazywać im niezadowolenie i okazywać swoją powściągliwość, że źle się zachowali.

Pewnego razu, kiedy Budda rezydował w Jetavana, czcigodny Sariputta padł ofiarą fałszywego oskarżenia. Tak się złożyło, że pod koniec deszczu Starszy pożegnał się z Mistrzem i wyruszył w podróż z własną świtą mnichów. Wielu mnichów również pożegnało Sariputtę, a odprawiając ich, zwrócił się do tych, którzy byli znani z imion osobistych i rodzinnych, pod tymi imionami. Wśród nich był mnich, który nie był znany z imienia i nazwiska, ale powstało w nim silne pragnienie, aby Naczelny Uczeń zwracał się do niego tymi imionami, żegnając się.

Jednak w wielkim tłumie mnichów Czcigodny Sariputta nie przyznał mu tego wyróżnienia i mnich był zasmucony. „Nie pozdrawia mnie tak, jak innych mnichów” — pomyślał i poczuł urazę do Sariputty. W tym samym czasie zdarzyło się, że rąbek szaty Starszego otarł się o niego, co wzmogło jego rozgoryczenie. Zbliżył się do Buddy i poskarżył się; „Panie, Czcigodny Sariputta, bez wątpienia myśli sobie:„ Jestem Głównym Uczniem ”, zadał mi cios, który prawie uszkodził mi ucho. I uczyniwszy to, nawet nie błagając mnie o przebaczenie, wyruszył w swoją podróż”.

Budda wezwał przed siebie Sariputtę. W międzyczasie Czcigodny Maha Moggallana i Czcigodny Ananda, wiedząc, że oszczerstwo ma zostać ujawnione, zwołali wszystkich mnichów i zwołali zgromadzenie. „Zbliżcie się, czcigodni panowie!” głoszono. „Kiedy Czcigodny Sariputta stanie twarzą w twarz z Mistrzem, wyda ryk lwa!” [40]

I tak się stało. Kiedy Mistrz zapytał wielkiego Starszego, zamiast zaprzeczyć oskarżeniu, powiedział: „Panie, ten, kto nie jest mocno ugruntowany w kontemplacji ciała w odniesieniu do swojego ciała, może skrzywdzić innego mnicha i wyjść bez przeprosin”. Potem nastąpił ryk lwa Czcigodnego Sariputty. Swoją wolność od gniewu i nienawiści porównywał do cierpliwości ziemi, która przyjmuje wszystko, czyste i nieczyste; jego spokój umysłu do byka z obciętymi rogami, do pokornego młodzieńca Candala, do wody, ognia i wiatru oraz do usuwania nieczystości; porównywał ucisk własnego ciała do ucisku węży i trupów, a utrzymanie ciała do ucisku tłustych narośli. W dziewięciu porównaniach opisał swoje cnoty i dziewięć razy wielka ziemia odpowiedziała na słowa prawdy. Całe zgromadzenie poruszyła majestatyczna siła jego wypowiedzi.

Kiedy Starszy głosił swoje cnoty, wyrzuty sumienia wypełniły mnicha, który niesprawiedliwie go znieważył. Natychmiast padł do stóp Błogosławionego, przyznając się do swojego oszczerstwa i wyznając swoją winę. Na to Budda powiedział: „Sariputto, wybacz temu zwiedzionemu człowiekowi, aby jego głowa nie pękła na siedem części”. Sariputta odpowiedział: „Czcigodny panie, dobrowolnie przebaczam temu czcigodnemu mnichowi”. I ze złożonymi dłońmi dodał: „Niech ten czcigodny mnich również mi wybaczy, jeśli w jakikolwiek sposób go obraziłem”.

W ten sposób pogodzili się. Inni mnisi byli pełni podziwu, mówiąc: „Widzicie, bracia, niezrównana dobroć Starszego! Nie żywi ani gniewu, ani nienawiści do tego kłamliwego, oszczerczego mnicha! Zamiast tego kuca przed nim, wyciąga ręce z szacunkiem i prosi o jego przebaczenie”.

Komentarz Buddy brzmiał: „Mnisi, Sariputta i jemu podobni nie mogą żywić gniewu ani nienawiści. Umysł Sariputty jest jak wielka ziemia, mocny jak słup bramy, jak kałuża spokojnej wody”.

Bez urazy jak ziemia, twarda jak słup bramy,

Z umysłem jak czysta sadzawka, taki jest cnotliwy człowiek

Dla których etap narodzin już nie istnieje.[41]

Inny incydent tego rodzaju, we wczesnej Sangdze, nie zakończył się tak szczęśliwie, ponieważ oszczerca odmówił przyznania się do winy. Był to mnich o imieniu Kokalika, który zwrócił się do Buddy z oszczerstwem przeciwko dwóm Głównym Uczniom; „Sariputta i Moggallana mają złe intencje, o Panie!” powiedział. „Są w szponach złej ambicji”.

Mistrz odpowiedział: „Nie mów tak, Kokaliko! Nie mów tak! Miej przyjazne i ufne myśli w stosunku do Sariputty i Moggallany! Są ułożeni i kochani!”

Ale zwiedziony Kokalika nie zwracał uwagi na słowa Buddy. Upierał się przy swoim fałszywym oskarżeniu, a wkrótce potem całe jego ciało pokryły się czyrakami, które rosły, aż w końcu zmarł z powodu swojej choroby.

To zdarzenie było dobrze znane. Zapisano to w następujących miejscach Sutta-pitaka: Brahma Samyutta nr 10; Sutta Nipata, Mahavagga nr 10; Anguttara Nikaya V. 170 i Takkariya Jataka (nr 481). Porównanie tych dwóch wydarzeń ujawnia znaczenie pokuty. Ani Czcigodny Sariputta, ani Maha Moggallana nie żywili urazy do mnicha Kokaliki z powodu jego złośliwości, a gdyby złożyli prośbę o przeprosiny, nie miałyby żadnego wpływu na postawę dwóch Naczelnych Uczniów. Ale przyniosłyby korzyść samemu błądzącemu mnichowi, odwracając konsekwencje jego złej kammy. Zło odbija się na tych, którzy kierują je na niewinnych, dlatego Kokalika został osądzony i ukarany przez siebie, poprzez własne czyny.

Przypisy

37. Nieco inna wersja tego znajduje się w Komentarzu do Theragaty, gdzie omawiane są wersety Sariputty.

38. Parajika Pali, rozdział wprowadzający.

39. Majjh. nr 67.

40. „Ryk lwa” (siha-nada) jest wymowną i stanowczą wypowiedzią, wypowiedzianą z pewnością.

41. Dhammapada, w. 95.

source: https://www.accesstoinsight.org/lib/authors/nyanaponika/wheel090.html

Publisher's note

The Buddhist Publication Society is an approved charity dedicated to making known the Teaching of the Buddha, which has a vital message for people of all creeds.

Founded in 1958, the BPS has published a wide variety of books and booklets covering a great range of topics. Its publications include accurate annotated translations of the Buddha's discourses, standard reference works, as well as original contemporary expositions of Buddhist thought and practice. These works present Buddhism as it truly is — a dynamic force which has influenced receptive minds for the past 2500 years and is still as relevant today as it was when it first arose.

Buddhist Publication Society P.O. Box 61 54, Sangharaja Mawatha Kandy, Sri Lanka

©1987 Buddhist Publication Society. You may copy, reformat, reprint, republish, and redistribute this work in any medium whatsoever, provided that: (1) you only make such copies, etc. available free of charge and, in the case of reprinting, only in quantities of no more than 50 copies; (2) you clearly indicate that any derivatives of this work (including translations) are derived from this source document; and (3) you include the full text of this license in any copies or derivatives of this work. Otherwise, all rights reserved. Documents linked from this page may be subject to other restrictions. The Wheel Publication No. 90/92 (Kandy: Buddhist Publication Society, 1987). Transcribed from the print edition in 1994 by W.D. Savage under the auspices of the DharmaNet Dharma Book Transcription Project, with the kind permission of the Buddhist Publication Society. HTML formatting by Jill H. Button. Last revised for Access to Insight on 30 November 2013.

How to cite this document (a suggested style): "The Life of Sariputta", compiled and translated from the Pali texts by Nyanaponika Thera. Access to Insight (BCBS Edition), 30 November 2013, http://www.accesstoinsight.org/lib/authors/nyanaponika/wheel090.html .

Życie Sariputty (Część 2.6)

Część II Dojrzałość wglądu

Bez urazy (2.6)

Przypisy

Powiązane posty